बैंसमा स्याल नी घोर्ले हुन्छ रे । म सोच्थें मलाई त कहिले पनि घोर्ले बैंस आउँदैन । विचरो म जोड २ पढिसक्दा सम्म पनि कुनै केटीसँग सीधा शिर गर्न सकिनँ । कसैसँग आँखा जुधिहाले पनि तुरुन्तै आँखा बग्थे । बोल्दा पनि घोसेमुन्टो लाएर बोल्थेँ । अरुहरु कसो गर्थे कुन्नी, तर म दुनियाँलाई आफु जस्तै भएको हेर्न चाहन्थेँ । त्यो देखि बाहेक त मलाई केहि थाहा नै नहुने । म त आफुलाई बच्चो ठान्थेँ । नाकमुनि रौं पलाउनु अघि नै म ५ फिट २ इन्चको थिएँ । बैंसको रापले सेकिन म मात्र बाँकी रहेछु सथीहरु माभमा । यद्यपि तरुनीहरु मेरा सपनीमा आउँथे मलाई जिस्काउन । खै कुन चाहिँ एउटी मलाई राम्री लाग्थ्यो । कता-कता मन हुँडलिन खोजे जस्तो भान हुन्थ्यो । मनको वेगलाई छेकेर कसले पो थन्काउन सक्छ र ? मेरो शुद्ध र पवित्र मनलाई दुषित पारिदिए ती तरुनीले कुत्कुत्याएर । अचाक्ली मच्चाउन मन लाग्थ्यो । कतिचोटी सम्हालिनु ? तिनैले सिकाएका थिए मलाई अङ्ग-प्रत्यङ्गमा नजर लगाउन ।
ठाँटिएर हिँडेका तरुनीलाई जिब्रो पड्काइदिनु फुरुङ्गै पर्छन् भन्थ्यो मेरो एउटा साथी । उसका गफ र व्यवहारहरु हेर्दा केटीले चप्पल चलाउँछन् भन्ने भनाई भुटो लाग्थ्यो । उसले ककिहल्यै चप्पल उपहार पाएन । उसको वायु मलाई सर्ला कि भनेर डर लागिरहन्थ्यो । तर, त्यो पनि कला रहेछ । म जस्तो जाबोले उसको अनुशरण गर्न सुहाउँदै-नसुहाउने । आफ्नै सिद्धान्त र मान्यता खोज्ने म ती तरुनीका लागि किन उसको शरण पर्ने ? के म तिनको भोको थिएँ र ? म मा प्यास थिएन । मेरो अधर चाम्रो थियो, हात खस्रा थिए अनि काँध कमजोर थियो । त्यसैले होला मेरो काख रित्तो थियो । कुन चाँहि सुन्दरी हुन्थी होली मेरा काँधमा आफ्नो सर्वस्व सुम्पने ? शायद तिनीहरु मबाट तर्किएर हिँड्थे, म जस्तै ।
परिचयका आडमा कोहि-कोहि तरुनीहरु मेरा फेला पर्थे । ती बुझ्थेनन् मेरो भाषा । मलाई थाहै थिएन, तिनलाई कुन कुरा भन्ने, के बाल्ने । म अचम्मको जन्तु थिएँ । उनीहरु मलाई गिज्याउँथे, जिस्क्याउँथे, मेरो गिल्ला गर्थे अनि म किच्च हास्थेँ । बाटोमा हिँड्दा मेरो नजरबाट छुटेका प्रत्येक तरुनीलाई मैले नियालेको हुन्थेँ । तिनका पूरै शरीरको रसास्वादन गर्थे मेरा आँखाले । म तृप्त हुनै सक्थिनँ । तृप्त हुनु पनि कसरी ? तिनका पहिरन र बिछट्टै रसिला अदाको मात लाग्थ्यो । तर, मलाई लोभ्याउने सबैलाई एकसाथ कल्पनामा डाक्थेँ । अनि मन मौजी गर्थें । मसँग ती सबै खुसी र तृप्त हुनै पर्थ्यो । त्यस भारलाई राम्ररी सम्महाल्थेँ । ती सबै व्यवहारले ६ खोला पारी रहेकी मेरी एउटी मोरीको तिर्सना बढाउँथे ।
कल्पनाको दुनियाँमा होस् वा वास्तविक दुनियाँमा मेरा नजर कुनै तरुनीका मन वा मष्तिस्कमा परेनन्, कसैका पाखुरा वा थुतुनामा पनि परेनन् । कपालको लम्बाई र चमक हेर्न मजा हुन्थ्यो । अधरको रस नाप्न मन लाग्थ्यो । चोलीको आकार मिलाइदिन पाए हुन्थ्यो भैं लाग्थ्यो । एकै भलकमा तिनका उचाई र अङ्ग-अङ्गका मोटाई नाप्थेँ । सोली आकारका सुरीला साँप्रबाट नजर हटाउनै मन लाग्थेन । सोलीको वत्र सतहको क्षेत्रफल पढाउँदै गर्दा त्यही उदाहरण दिने इच्छा जाग्थ्यो ।
तरुनीहरु पनि अजिवका लाग्थे । एकपटक भलिबल खेल्दै गर्दा अचानक भलिबल अफ्ट्यारा ठाउँ मा पऱ्यो । खेल हेर्दै गरेका तरुनी विद्यार्थीहरु मलाई जिस्काउन लागे । एकबार भर्खर चम्पट ठोकेकी आफ्नी संगिनीलाई एउटीले मोबाइलबाटै सोधी, सुहागरात मनाइस् ? मोबाइल बोल्यो, काँ नी धेरै पाहुना थिए । त्यो केटीले मलाई देखिछ । तुरुन्तै लाउडस्पिकर बन्द गरी । कति बिघ्न लाज पचाएका होलान् । तर, पठ्ठाहरु तिनकै व्यवहारको सहयोगले रात काट्छन् । एउटी तरुनीलाई मस्तिष्कमा कोचेर खाटमा पल्टियो, रात आँफै बित्छ । तरुनीहरु पनि काँ कम् छन् र ? एउटा गधेपच्चिसी भेटेपछि अरु सबैलाई बिर्सिन्छन् । आमाले लाम्टो चुसाएको देखि बाबुको जेबले व्यालेन्स रिचार्ज गरेको सब बिर्सन्छन् । मेरो संगतमा अरु पनि तरुनीहरु आए । एउटा ठिटाले आफुलाई प्रपोज गरेको, म्वाई खाएको र एक्लै उसैको कोठामा बोलाएर खै के-के गरेको पनि सुनउँथी एउटी । त्यो सबै सुनाएर ऊ डराउँथी अनि मसँग समाधान माग्थी । भपार्न मन लाग्थ्यो, त्यो सबै गर्नुअघि मसँग सोध्न आएकी थिइस् र ?
म मोरो नै धेरै सोभो रहेछु । अन्यथा ती तरुनीहरु किन बेला बितेपछि मकहाँ आउँथे । आँफैसँग दुस्ख पोख्नु पर्दैछ । मेरो काँध किन यति कमजोर भएको ? आँटै आउँदैन । लामा जुँगा देख्दा ठिटीहरु डराउँछन् । तर,
गालामा टाँस्दासम्म सास्ती नहुने रहेछ । त्यसका लागि म साह्रै ढिलाई गर्दोरैछु । यो मामलामा हतार गरेपनि लतरपत्तर नहुनुपर्ने । दुविधा झेल्दै आएकालाई सुविधा दिँदा त थेत्रे ट्याक्सी पनी स्वर्ग भइहाल्छ नी । मनमा विद्युत बहाउन बाँसकै खाँबा गाडेपनि ढलिहाल्ने रहेनछ । यद्यपि म कंगाल भएछु । आफ्नै इच्छा मारेर पनि के जिउनु ?
यो माया पनि बडो अफ्टेरो हुँदो रैछ । लाग्नुपर्ने बेलामा लाग्दैन, कुबेलामा लाग्छ । तर, बैंसालु मनको मायाले खुबै पिरोल्छ । लुतोले झैं झ्याप्पै समाउँछ । बेस्सरी सताउँछ । अनि जति जति कन्यायो उति–उति आनन्द आउँछ । बैंसको उपचारका क्रममा हात, गोडा वा मेदण्ड भाँचिएकाहरु पनि धेरै भेटिन्छन् । शायद मेरा तरुनीहरु मेरा अंग भाँचिउको हेर्न चाहँदैनन् । त्यसैले त मेरो बैंसको उपचार गर्ने डाक्टरलाई मैले हरक्षण पर्खनु परेको छ । कुनै दिन मेरी ६ खोला पारिकी तरुनी आउली, मेरो कुरकुरे बैंसको उपचार गर्न ।
एनबी इलुङ्गा, बिर्तामोड, झापा
पूर्वाञ्चल दैनिक बिर्तामोडमा प्रकाशित मिति २०६६
पूर्वाञ्चल दैनिक बिर्तामोडमा प्रकाशित मिति २०६६
सर्वाधिकार लेखकमा सुरक्षित
